O zachodzie s?o?ca

„O zachodzie s?o?ca” Barbary Wrzesi?skiej to tomik przepe?niony osobistymi przemy?leniami i nas?czony rozmaitymi doznaniami. Bardzo osobiste odczuwanie nie jest skupieniem jedynie na w?asnych prze?yciach, sporo w tej poezji empatii, kierowanej ku ludziom wa?nym, bliskim sercu pisarki. Nie umyka uwadze autorki, ?e w porz?dek natury i ludzkiego ?ycia wpisane s? zarówno dobro jak i z?o. We wspó?czesnym ?wiecie nie brak gry pozorów, l?ków, melancholijnej zadumy nad uciekaj?cym czasem, przemijaniem i doznaniem ?mierci. Poezja jest subiektywna tak?e dla samej autorki, wi?c przegl?da si? j? jak swego rodzaju autobiografi?. Na pierwszy rzut oka nie ma w tych opowie?ciach nic trudnego, jednak im d?u?ej czyta si? ten sam wiersz, tym wi?ksze odnosi si? wra?enie, ?e gdzie? tu zosta? pochowany sens i pojawia si? nieodparta pokusa wyci?gni?cia go na ?wiat?o dzienne. Ca?a kompozycja zdaje si? by? spójna i harmonijna, jednocze?nie ka?dy wiersz z osobna mo?na traktowa?, jako ca?ostk? my?low? – i to nie byle jak? – emocje mo?na wyczu? ju? po otwarciu tomiku.